os_1 Henryk Chaniewski Podporucznik Rezerwy Piechoty WPSyn Anastazego i Amelii z Kruszewskich, ur. 30.X.1911 roku w Białymstoku. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Białymstoku w 1933 roku oraz Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy w 18 DP. Pracował jako nauczyciel w Rzeczycy i w Białymstoku. Był kawalerem. Przydział wojskowy 42 pułk piechoty. Brak informacji o przebiegu służby wojskowej i o losach po wybuchu wojny w 1939r.Z ujawnionych dokumentów NKWD wynika, że dostał się do niewoli sowieckiej i był osadzony w obozie jenieckim Kozielsk. Wywieziony transportem, lista NKWD nr 017/1/1940, poz. 17, nr akt 1333, został zamordowany w Katyniu. Zidentyfikowany podczas ekshumacji w 1943 roku. PCK/AM/nr 0463. Przy zwłokach znaleziono: kalendarzyk kieszonkowy, kartę szczepienia, odcinek pocztowy ze stemplem ?Horyń 2.6.1939? i nazwiskiem Chaniewski Henryk, różne kartki. Został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939 roku.
os_2 Franciszek Nakoneczny Starszy Posterunkowy PPSyn Jana, urodzony w 1901 roku. Plutonowy. W Policji Państwowej służył jako starszy posterunkowy. Ostatnio w I komisariacie Policji Państwowej w Białymstoku.We wrześniu 1939 roku został wcielony do Batalionów Obrony Narodowej i skierowany na wschodnie tereny Polski. Tam podzielił los innych policjantów. W nieznanych okolicznościach został aresztowany przez wojska radzieckie i osadzony w obozie jenieckim w Ostaszkowie. Znajduje się na liście wywozowej NKWD pod nr 044/2, poz. 13 z 22 kwietnia 1940r. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939 roku.
os_3 Henryk Oksztel P.Chorąży W.P.Syn Mieczysława i Marianny z Łozowskich, ur. 14 XI 1911 r. Ukończył Gimnazjum Zygmunta Augusta w Białymstoku. Studiował zaocznie prawo. Ukończył Szkołę Podchorążych. Kawaler. W 1939r. został zmobilizowany do wojska. W nieznanych okolicznościach trafił do więzienia w Kijowie i tam został zamordowany. (Wg Listy Kijowskiej i relacji siostry) Lista ukraińska, poz 2130
Zenon Potocki Podchorąży Piechoty Rezerwy WPSyn Bolesława i Anny z domu Ramm, urodzony 23.XII.1915r. w Jekatynorosławiu. Wykształcenie średnie. Jako osiemnastoletni młodzieniec wstąpił do Ochotniczej Szkoły Podchorążych w Grodnie. Służbę wojskową odbywał 6 lat, a więc niemal do wybuchu wojny, przed którą został urlopowany na trzy miesiące. Służył w 81 pułku piechoty 3 Baon Telegrafistów.Zmobilizowany we wrześniu 1939r. Dalsze losy są nieznane. Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939 roku ? Londyn 15 sierpnia 1985 roku, Medalem za udział w Wojnie Obronnej 1939 roku ? Warszawa. Dane o wuju Zenonie Potockim przekazała siostrzenica Alicja Raś.
Emil Janica Podporucznik Rezerwy Piechoty WPSyn Jana i Zuzanny z domu Machalica, urodzony 5.I.1909 roku w Rudzicy, województwo katowickie. Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum w Bielsku w roku 1928 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 1928- 32. 21 czerwca 1932 roku otrzymał tytuł magistra prawa. W latach 1932 ? 33 odbył kurs podchorążych rezerwy w 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie. Pracował w Starostwie w Pszczynie, a 1 sierpnia 1939 roku otrzymał nominację na wicestarostę grodzkiego w Chorzowie. W roku 1938 ożenił się z Wandą Byrdówną. Z tego związku urodził się syn Jerzy (1939 rok). We wrześniu 1939 roku został wcielony do 4 Pułku Strzelców Podhalańskich. Bral udział w bitwie pod Lwowem, gdzie został ranny. W szpitalu w Tarnopolu został internowany i wywieziony do obozu w Starobielsku, skąd przysłał list z datą 29 listopada 1939 roku oraz telegram z dnia 18 marca 1940 roku. Został stracony w Charkowie, a nazwisko jego figuruje na liście NKWD pod nr 3940. Pośmiertnie przyznano mu Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 roku ? Londyn.
Stanisław Dąbrowski Kapitan WPUrodził się 8 kwietnia 1897 r. w Warszawie w rodzinie urzędnika Franciszka Dąbrowskiego i Amelii z Imbrzykowskich. Rodzina mieszkała w Warszawie przy ul. Wspólnej 16/33. Tam też w Parafii Rzymsko ? Katolickiej p. w. Świętego Aleksandra 4 listopada 1897 r. odbył się chrzest, na którym nadano mu imiona Stanisław, Franciszek, Wojciech. Lata dzieciństwa spędził w Warszawie. Wychowywany w rodzinie o dużych tradycjach patriotycznych wierzył, że Ojczyzna wkrótce odzyska niepodległość. To przeświadczenie i głęboki patriotyzm kierowały jego życiem w przyszłości. Otrzymał dobre wykształcenie. Po ośmiu latach nauki, w 1916 r. zdał maturę w gimnazjum im Ronthalera w Warszawie a następnie rozpoczął naukę na Politechnice Warszawskiej. Na drugim semestrze studiów rozpoczął dodatkową naukę na kierunku miernictwo w Państwowej Szkole Mierniczej w Warszawie. Po ukończeniu 2 semestru studiów kierowany patriotyzmem, 12 listopada 1918 r. wstąpił jako ochotnik do 8. Pułku Artylerii Polowej. Jego zdolności i zaangażowanie w służbie zostały szybko dostrzeżone przez przełożonych i już w maju 1919 r. w stopniu kaprala powierzono mu obowiązki ogniomistrza sztabowego w 8 baterii. Od października przez dwa miesiące pełnił służbę w sztabie a następnie 1 grudnia 1919 r. został skierowany na naukę do Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Szkołę skończył 10 czerwca 1920 r. i rozpoczął służbę w 16. Pułku Artylerii Polowej. Razem z nim 6 sierpnia, już jako dowódca plutonu wyruszył na front bolszewicki. Walczył między innymi pod Mławą, Działdowem, Brodnicą, Włodawą. Szczególnie wyróżnił się w czasie walk pod Borkami, 14 września pod Dywinem i 22 września 1920 r. podczas forsowania kanału Dniepr ? Bug. 20 października wraz z pułkiem powrócił z frontu i wkrótce potem Dekretem Naczelnego Wodza nr 2425 z dnia 9 listopada 1920 r. został mianowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od dnia 1 października. Wtedy postanowił swoje życie związać na stałe z mundurem i 15 grudnia 1920 r. złożył wniosek o przyjęcie do zawodowej służby wojskowej. Opiniując jego wniosek dowódca 16. Pułku Artylerii Polowej, major Emil Przedrzemierski napisał ?Bardzo dzielny, nadzwyczaj obowiązkowy oficer ? poza służbą wzorowy. Nadaje się pod każdym względem na oficera zawodowego.?. Wniosek o przyjęcie do zawodowej służby wojskowej został rozpatrzony pozytywnie i w styczniu następnego roku podporucznik Dąbrowski rozpoczął naukę na dwumiesięcznym Kursie Oficerów Wywiadowczych w Toruniu zorganizowanym w Centrum Wyszkolenia Artylerii Nr 2. Po powrocie z kursu został instruktorem na kursie podoficerów zawodowych w macierzystym pułku. Jego zaangażowanie w służbie i chęć podnoszenia kwalifikacji zostały docenione przez przełożonych, którzy kierowali go na kolejne kursy. Szczególnie doceniano jego samodzielność, energię oraz zdolności organizacyjne i dowódcze. W 1922 r. ukończył ?Kurs obrony przeciwlotniczej? przy dyonie artylerii zenitowej, dwa lata później ?Oficerski artyleryjski kurs pomiarowy? w Szkole Pomiarów Artylerii w Toruniu, a w 1926 r. ?Kurs walki chemicznej oficerów artylerii i lotnictwa? w Szkole Gazowej w Warszawie. W międzyczasie 1 stycznia 1923 r. został awansowany na stopień porucznika. Jego doświadczenie i wiedza techniczna została dostrzeżona i w maju został wyznaczony na wykładowcę terenoznawstwa w Szkole Podoficerów Rezerwy w Grudziądzu a w sierpniu 1924 r. oddelegowany do prac opisowych w terenie. Po powrocie z kursu walki chemicznej, 24 sierpnia 1926 r. objął dowództwo 1 baterii w 16. Pułku Artylerii Polowej. Kilka miesięcy później został skierowany na roczny kurs do Szkoły Oficerów Służby Wojskowo ? Geograficznej przy Wojskowym Instytucie Geograficznym w Warszawie. Po ukończeniu kursu jego służba w wojsku Polskim jest już ściśle związana z Wojskowym Instytutem Geograficznym. Początkowo służył w Wydziale Kartograficznym a następnie od 1928 r. w Samodzielnym Referacie Fotogrametrycznym na stanowisku fotogrametry. Kilka lat później poznał Jadwigę Skibniewska, z którą w dniu 21 stycznia 1933 r. zawarł związek małżeński w Parafii Rzymskokatolickiej p. w. Najświętszej Marii Panny Królowej Polskiej w Warszawie. Z ich związku narodziły się dzieci: syn Bohdan i córka Jolanta Małgorzata. Pełniąc służbę w Wojskowym Instytucie Geograficznym porucznik a od dnia 1 stycznia 1936 r. kapitan Dąbrowski prowadził pomiary na Kresach Wschodnich, w tym w większości na Polesiu. Pracował przy opracowaniu nowych map a swoim doświadczeniem i wiedzą dzielił się na łamach Wiadomości Służby Geograficznej. Opracował a następnie w 1938 r. wydał drukiem docenioną przez przełożonych pracę na temat zdjęć panoramowych. W służbie geograficznej zastała go wojna. Wraz z Instytutem został ewakuowany w rejon Lwowa, gdzie w drugiej połowie września 1939 r. dostał się do sowieckiej niewoli. Podzielił tam los tysięcy polskich oficerów. Zginął w Charkowie. Figuruje na Liście Starobielskiej pod pozycją 996 W 2007 r. pośmiertnie został awansowany przez Prezydenta RP na stopień majora Wojska Polskiego. Jego zdolności, zaangażowanie i poświęcenie w służbie Ojczyzny były wielokrotnie nagradzane. Otrzymał wiele odznaczeń. Pierwsze otrzymał już 15 kwietnia 1921 r., gdy został uhonorowany ?Krzyżem Walecznych?. Wniosek o nadanie tego odznaczenia sporządzony w 1920 r. w uzasadnieniu wymieniał trzy sytuacje bojowe, w których ówczesny podchorąży Dąbrowski szczególnie się wyróżnił. Największą jego zasługą było utrzymanie pod ogniem nieprzyjaciela łączności telefonicznej między batalionem czołowym a własną artylerią. Dzięki jego postawie powiodło się forsowanie w dniu 22 września 1920 r. kanału Dniepr – Bug. Wniosek o odznaczenie poparli wszyscy przełożeni a dowódca kompanii, kapitan Grugorzewski w następujący sposób scharakteryzował kandydata do odznaczenia ?Dzielny, energiczny, odważny, umiejący się orientować we wszystkich bojowych sytuacjach. Dobry żołnierz. Lubiany przez przełożonych i podwładnych.?. Ponadto został odznaczony w 1928 r. ?Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 – 1921? i ?Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości?, w 1938 r. ?Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę? oraz w 1939 r. ?Srebrnym Krzyżem Zasługi?. W uzasadnieniu do ostatniego odznaczenia przełożeni napisali: ?Odznacza się wielką ambicją pracy. Będąc energicznym i obowiązkowym, podejmuje się chętnie i wykonuje wszelkie nowe prace. Opanowuje nowe zagadnienia szybko dzięki studiom i pracy, wkładając dużo inicjatywy i poświęcenia?. Po zakończeniu wojny córka Stanisława Dąbrowskiego wyjechała do Białegostoku, gdzie mieszka do dnia dzisiejszego. Zawsze pamiętała o swoim Ojcu i dążyła do uczczenia jego pamięci, jak też pamięci wielu innych żołnierzy polskich poległych i pomordowanych na wschodzie. Była jedną z wielu inicjatorów i współzałożycielką Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Białymstoku. Teraz kierowanie Stowarzyszeniem przejęła jej córka Agnieszka Markiewicz ? Cybulska, która jednocześnie służąc w Podlaskim Oddziale Straży Granicznej w Białymstoku, kultywuje tradycje mundurowe rodziny.